Oh wat een heerlijke tijden. Mensen, ik ben gelukkig hier. Voor velen begint het hier stilaan op z’n einde te lopen en neen, dat vindt Ruben niet fijn. Het liefst van al wil ik iedereen die ik hier heb leren kennen vastbinden. En nooit meer loslaten. Optimale scenario: ik pak gewoon iedereen mee naar België. Je weet wel, dat land met je echte vrienden. Je weet wel, dat land met je familie. Je weet wel, dat land waar je weer naartoe wil, omdat je de mensen die je enkele maanden geleden achtergelaten hebt, zo ontzettend graag wil terugzien.
De eerste Erasmusvrienden zijn dit weekend vertrokken en ja u raadt het al, dat vindt Ruben niet fijn. Gesteund door de gedachte dat je de mensen die je ‘moet’ terugzien, sowieso nog zal terugzien, valt het allemaal nog mee. Of toch ook weer niet. Of wel. Vijf maanden is te kort voor een ervaring als deze, eveneens te lang. Te lang omdat je je serieus begint te hechten aan je avontuur, aan je vrienden. Te kort, omdat je je serieus begint te hechten aan je avontuur, aan je vrienden. Verrekte ambiguïteit.
Maar goed, zolang we hier nog rondlopen in ons persoonlijke hogere sferenwereldje, proberen we nog even het onderste uit de kan te halen. En ja, de laatste tijd lukt dat best. Omdat een volwaardige update jullie blijkbaar niet gegund was de voorbije weken (shame on me), en de dolle fratsen zich ondertussen toch wel opgestapeld hebben, ga ik louter enkele ‘highligths’ toelichten. Naast die highlights bestaat het leven hier in Tondi 55A (Tondi viis kumend viis, ah!) uit gezellige nietsdoen avondjes, schrale Ruby’s feestjes, af en toe wat studeren (of toch ook weer niet) om lekker fijne ‘grades’ binnen te halen, ludieke taalweetjes uitwisselen, af en toe een plonsje placeren, sauna hier, sneeuwgevecht daar, en ja, ga zo maar door.
Opsomming? Allé vooruit, waarom ook niet!
- Bezoek Simon. Een opener van formaat, want het was geweldig! Na de zus mijn tweede bezoek alhier, een tweede nauw aan het hart liggend deugddoend bezoek, een tweede gelegenheid iemand ‘jouw’ stad te tonen, ‘jouw’ Ruby’s (inclusief één van de hevigste feestjes so far), jouw Erasmus. Bezoekje Helsinki, bezoekje kerstmarkt, hevige sneeuwval tot meer dan tien centimeter, sneeuwballengevechten waar professionele kogelstoters een duimpje aan kunnen zuigen. Simon, merci kerel!
- Bezoek Sinterklaas. Iets minder spectaculair, maar daarom niet minder fijn. Sinterklaas blijkt enkel maar in de Lage Landen en de Duitse regionen echt bekend te zijn. Reden genoeg om daar een Sinterklaasfeestje aan te koppelen inclusief alle typische bijkomstigheden. Sinterklaas (en Marije), merci!
- Belgische receptie, op uitnodiging van onze ambassade alhier, volgend op de film “Si le vent soulève le sable” op het Black Nights (de nagel op de kop) Filmfestival. Na toch redelijk wat gewenning aan het op zich nog niet zo slechte Estse bier (A.Le Coq, Saku), gemerkt wat we al die maanden gemist hebben. Gouden Draak, Carolus, niet slecht! Vermeldenswaardig is ook het bizarre maar grappige gesprek met de tweede diplomaat van de ambassade. Thijs en ik in’t Frans, hij in’t Nederlands. Werkte wonderwel. Ambassade, merci!
- Christmas Gala van ESN (Erasmus Student Netwerk). Quasi alle Erasmussers herenigd in één ruimte. Dit overkomt ons echter bij benadering… elke avond. In Ruby’s, met meer leut, meer sfeer, meer alcohol en meer foute toestanden. Niettegenstaande was het een geslaagde avond, die eindigde (u raadt het al) in Ruby’s. ESN, merci!
- Last – but – not - least. Een van de meest geschifte avonden van heel mijn Erasmus. De Snow Running Contest. Snow Running Contest echter zonder sneeuw, maar met moustaches. (zie “No comment…”) Het concept is zo eenvoudig als het klinkt. Veel meer ga ik niet prijsgeven, maar ik kan je meegeven dat deze kernwoorden hier zeker thuishoren: Feest, koud, vodka. hostel-universiteit-hostel, undercover, un-gecoverd, moustache, bus en Ruby’s. Ik weet dat ik voor velen in raadsels spreek, maar dat is misschien nog maar best zo. :) Iedereen, merci!
Nu is het weer even enkele dagen doorbijten, concentreren op de aanstormende examens van volgende week. Drie examens op drie dagen tijd. Voor twee van die vakken heb ik eerder al serieus goed gescoord, dus paniekzaaierij is hier niet van toepassing. Maar je weet, hoogmoed komt voor de val, dus vlieg ik toch maar even lekker diep in de boeken. Hasta la proxima, mijn vrienden, hou jullie goed!
Nog even meegeven dat de post hieronder afkomstig is van Elia, mijn roommate, voor zover dat nog niet duidelijk moest zijn. Vertaling is desgewenst verkrijgbaar op aanvraag, maar ik vermoed dat, de uitroeptekens indachtig, de boodschap wel overgekomen moet zijn. :) Mensen, ’t is hier tof!
© Jan De Vlieger
