Nog volop aan het nagenieten van een zalige trip richting Helsinki. En het zou natuurlijk een beetje flauw zijn om jullie niet mee te laten genieten, dus met veel plezier zal ik hier mijn bescheiden impressies over deze Finse hoofdstad deponeren.
Mijn allereerste en voornaamste bemerking: “Wat een contrast met Tallinn!” In tegenstelling tot mijn Erasmusverblijfplaats, zou ik in Helsinki gerust voor een langere tijd kunnen verblijven en werken. Er heerst cultivatie, netheid, de wil om mee te doen met de westerse beschaving, wat dan ook vlotjes lukt, aangezien de meer open mentaliteit volop in die richting wijst. Hoewel het allerminst een grote stad te noemen valt, heb je niet de indruk dat je er na twee dagen op uitgekeken bent. En om heel eerlijk te zijn (en misschien breek ik hier wel een vastgeroeste, eeuwenoude Erasmus-wet: “spreek nooit kwaad over je bestemming”), deze indruk heb ik bij het kleine Tallinn niet. De Estse hoofdstad is een mooie, gezellige stad, maar heeft vaak ook een grauw karakter. Als toeristische bestemming zou ik Tallinn aanraden voor maximum twee dagen, en dan heb je alles - werkelijk alles – onder de knie. Het oude centrum, “the Old Town”, doorkruis je in een luttele zeven minuten, en vermits er buiten deze oude stadskern niet veel (lees: niets) te trippen valt (tenzij je geïnteresseerd bent in grauwe, schamele, kleurloze asbestappartementsblokken), begrijp je al gauw wat ik bedoel.
Probeer hier echter geen redenering aan vast te knopen als “Ruben heeft het daar niet naar zijn zin.” Integendeel, ik heb hier de tijd van mijn leven, maar dat heeft voor 85% (ik zeg maar iets) te maken met de unieke Erasmussfeer die hier in de lucht hangt. Die zou ik voor geen wereldstad willen inruilen. Mijn goede voornemen om zeker ook contact te maken met de Estse bevolking dreigt dan ook danig te mislukken, maar ik hoop dat u mij goed genoeg kent om te weten dat ikzelf hierbij niet aan de oorzaak lig. De eerste vriendelijke Est moet ik nog tegenkomen. Esten die vriendelijk “Tere!” terugzwaaien, beleefd bedanken voor een dienst, je met een lachje vergeven als je hen per ongeluk lichtjes aanstoot: Ze bestaan niet. Ze – bestaan – gewoonweg – niet.
Helsinki dus. George, een Griekse Cyprioot, en vanaf zaterdagmiddag ook Teresa en Ulrike, respectievelijk Duitse en Oostenrijkse, waren mijn tripstickers van het moment. Vrijdagavond ook nog twee Duitsers “The Germans” van het Hostel, maar die verkozen de rest van het weekend door te brengen in het gezelschap van enkele van hun Duitse vriendjes die Erasmus genieten in Helsinki. Mij niet gelaten, want hun zogenaamde Erasmusfeestje op vrijdagavond was maar duf, en met vier ignoranten een volstrekt onbekende stad ontdekken leek me toch een iets spannendere uitdaging.
Een opmerking in de marge: mijn verblijfplaats blijft dezelfde. Hier dien ik verder niet over uit te wijden. Het komt erop neer dat ik uiteindelijk de zeer fijne en bezige sfeer van het Hostel (met 14 Erasmussers) verkies boven het waarschijnlijk iets saaiere doch misschien gezelligere appartement in het centrum. Diegenen die de intentie bezigen om af te komen moeten niet panikeren. Hoewel de appartementen in ons Ikea-Hostel geen noemenswaardige oppervlakte bezitten, is er plaats genoeg voor een matje of twee, zelfs drie. De enige voorwaarde is dat je geen schrik mag hebben voor Italianen genaamd Elia. Maar afgezien van af en toe een snurk en een betrekkelijk hoog energiepeil, lijkt me dat geen probleem.
Laat ik nog aanstippen dat deel twee van alinea drie van deze post ‘lichtjes’ overdreven is. Maar je begrijpt ondertussen wel dat ik af en toe eens graag kort door de bocht ga.
Mijn allereerste en voornaamste bemerking: “Wat een contrast met Tallinn!” In tegenstelling tot mijn Erasmusverblijfplaats, zou ik in Helsinki gerust voor een langere tijd kunnen verblijven en werken. Er heerst cultivatie, netheid, de wil om mee te doen met de westerse beschaving, wat dan ook vlotjes lukt, aangezien de meer open mentaliteit volop in die richting wijst. Hoewel het allerminst een grote stad te noemen valt, heb je niet de indruk dat je er na twee dagen op uitgekeken bent. En om heel eerlijk te zijn (en misschien breek ik hier wel een vastgeroeste, eeuwenoude Erasmus-wet: “spreek nooit kwaad over je bestemming”), deze indruk heb ik bij het kleine Tallinn niet. De Estse hoofdstad is een mooie, gezellige stad, maar heeft vaak ook een grauw karakter. Als toeristische bestemming zou ik Tallinn aanraden voor maximum twee dagen, en dan heb je alles - werkelijk alles – onder de knie. Het oude centrum, “the Old Town”, doorkruis je in een luttele zeven minuten, en vermits er buiten deze oude stadskern niet veel (lees: niets) te trippen valt (tenzij je geïnteresseerd bent in grauwe, schamele, kleurloze asbestappartementsblokken), begrijp je al gauw wat ik bedoel.
Probeer hier echter geen redenering aan vast te knopen als “Ruben heeft het daar niet naar zijn zin.” Integendeel, ik heb hier de tijd van mijn leven, maar dat heeft voor 85% (ik zeg maar iets) te maken met de unieke Erasmussfeer die hier in de lucht hangt. Die zou ik voor geen wereldstad willen inruilen. Mijn goede voornemen om zeker ook contact te maken met de Estse bevolking dreigt dan ook danig te mislukken, maar ik hoop dat u mij goed genoeg kent om te weten dat ikzelf hierbij niet aan de oorzaak lig. De eerste vriendelijke Est moet ik nog tegenkomen. Esten die vriendelijk “Tere!” terugzwaaien, beleefd bedanken voor een dienst, je met een lachje vergeven als je hen per ongeluk lichtjes aanstoot: Ze bestaan niet. Ze – bestaan – gewoonweg – niet.
Helsinki dus. George, een Griekse Cyprioot, en vanaf zaterdagmiddag ook Teresa en Ulrike, respectievelijk Duitse en Oostenrijkse, waren mijn tripstickers van het moment. Vrijdagavond ook nog twee Duitsers “The Germans” van het Hostel, maar die verkozen de rest van het weekend door te brengen in het gezelschap van enkele van hun Duitse vriendjes die Erasmus genieten in Helsinki. Mij niet gelaten, want hun zogenaamde Erasmusfeestje op vrijdagavond was maar duf, en met vier ignoranten een volstrekt onbekende stad ontdekken leek me toch een iets spannendere uitdaging.
- Sightseeing à volonté,
- Uitblazen in de haven,
- Genieten van de zon en stralend blauwe hemel,
- Sokken drogen met de haardroger na marginaal grote stortbui,
- De grootste flatscreen-TV ooit,
- Illegaal verblijven in youth hostel,
- H&M uitchecken (volstrekt onbekend en onbemind in Estland, je kan het niet geloven),
- Vergelijkende studie maken van de wereldkeuken (met een Griekse Cyprioot een Turkse kebabzaak binnengaan is géén evidentie),
- Financiële uppercuts (zeker als je van de andere kant van de Baltische Zee komt),
- Pubje hier,
- Koffietje daar,
- …
Voor amper 37 euro geraak je heen en terug op een geweldige boot, waardoor Bobbejaanland plots overbodig wordt. Zeker als je opgescheept zit met de gevolgen van “best een zwaar feestje” van de vorige avond, georganiseerd door je Universiteit in de grootste club van je stad, is het een avontuur op zich. Als het weer een beetje meezit, en ik de andere bezienswaardigheden in en vooral rond Tallinn van mijn verlanglijstje heb kunnen schrappen, zit een post op mijn blog genaamd “Helsinki 2” er misschien wel in. Volgend weekend staat alvast Tartu op het programma, zowat het Estse Leuven. Een stad die zonder haar studenten nul komma nul waard is. Het dient dan ook niet te verbazen dat ik richting die oorden trek voornamelijk uit feestbelang, gezien daar het verjaardagsfeest plaatsvindt van de vriend van enkele zeer fijne Italiaanse deernes alhier.
Mijn telepathisch vermogen zegt me dat er aan het thuisfront wat wenkbrauwen de hoogte ingaan bij het aanhoren van al dit non-educatief geleuter, maar wees gerust: het studieaspect wordt hier niet vergeten. Zonet mijn eerste cursussen aangekocht, en het zijn net pareltjes. Ik kan niet wachten om er mijn tanden in te zetten, en het Estse academische milieu te verbazen met mijn verbluffende recentelijk opgedane kennis. (haha :))
Mijn telepathisch vermogen zegt me dat er aan het thuisfront wat wenkbrauwen de hoogte ingaan bij het aanhoren van al dit non-educatief geleuter, maar wees gerust: het studieaspect wordt hier niet vergeten. Zonet mijn eerste cursussen aangekocht, en het zijn net pareltjes. Ik kan niet wachten om er mijn tanden in te zetten, en het Estse academische milieu te verbazen met mijn verbluffende recentelijk opgedane kennis. (haha :))
Een opmerking in de marge: mijn verblijfplaats blijft dezelfde. Hier dien ik verder niet over uit te wijden. Het komt erop neer dat ik uiteindelijk de zeer fijne en bezige sfeer van het Hostel (met 14 Erasmussers) verkies boven het waarschijnlijk iets saaiere doch misschien gezelligere appartement in het centrum. Diegenen die de intentie bezigen om af te komen moeten niet panikeren. Hoewel de appartementen in ons Ikea-Hostel geen noemenswaardige oppervlakte bezitten, is er plaats genoeg voor een matje of twee, zelfs drie. De enige voorwaarde is dat je geen schrik mag hebben voor Italianen genaamd Elia. Maar afgezien van af en toe een snurk en een betrekkelijk hoog energiepeil, lijkt me dat geen probleem.Laat ik nog aanstippen dat deel twee van alinea drie van deze post ‘lichtjes’ overdreven is. Maar je begrijpt ondertussen wel dat ik af en toe eens graag kort door de bocht ga.
